Florentijnse School, mogelijk Bicci di Lorenzo

Op het linkerpaneel staat Julianus Hospitator, gekleed in een lange rode mantel en met het zwaard in zijn handen waarmee hij volgens de overlevering zijn ouders om het leven bracht. Om zijn zonde goed te maken begon hij later een herberg, en kreeg hij de naam ‘hospitator’. Naast hem staat Antonius van Egypte, één van de eerste monniken en de vader van het kloosterleven. Hij draagt een boek en houdt een staf vast. Op het middenpaneel is Maria zittend afgebeeld met het Christuskind op haar arm. Bicci di Lorenzo plaatste haar hoog in het paneel en maakte haar groter dan de andere personen. Ze draagt een rode jurk, met een zwarte mantel en hoofddoek. Links naast Maria staat de apostel Jakobus, met een pelgrimsstaf. Rechts naast Maria staat Petrus van Verona, een martelaar die vermoord werd met een dolkstoot en die volgens de overlevering daarna met zijn eigen bloed de eerste regel van de Apostolische geloofsbelijdenis op de grond schreef. Hij houdt een ganzenveer en een boek vast. De beide heiligen en Maria staan op rood vloerkleed met bloemmotief. Op het rechterpaneel staan Leonarudus van Noblat, een heilige die vooral bekend staat om de vele gevangenen die hij bevrijdde, met een sleutel in zijn hand. Naast hem staat Franciscus van Assisi, stichter van de Franciscaner kloosterorde, met stigmata zichtbaar op zijn handen en voeten. In de bovenhoeken van de zijpanelen is de Annunciatie afgebeeld; aan de linkerkant knielt de engel Gabriël, aan de rechter kant zit Maria met een boek op haar schoot, een traditionele iconografische verbeelding. Alle figuren hebben een in het goud gestempelde aureool om het hoofd, de rode aureool rond het hoofd van Jezus is de kleiner dan de overige aureolen. Op het rechterpaneel is een pentimento zichtbaar; in plaats van de twee heiligen was oorspronkelijk een crucifix. Op de achterkant van de zijpanelen is een marmerpatroon geschilderd, met een ruitvormig mozaïek patroon in een vierpas op beide zijpanelen. Draagbare reistriptieken zoals deze werden voornamelijk vervaardigd voor private devotie. De opvallende en ongewone keuze van heiligen doet vermoeden dat de triptiek gemaakt is naar de specifieke wensen van de opdrachtgever.  

Bicci di Lorenzo was een Florentijns schilder en zoon van Lorenzo di Bicci (d. 1427). Hij werd lid van het St. Lucasgilde in 1424, en ontving niet alleen opdrachten van Florentijnse patronen en welgestelden, maar ook van kerken in de omgeving en buursteden. Hij vervaardigde werken voor onder andere de kathedraal van Florence en het ziekenhuis van Sint Maria Nuova. Bicci di Lorenzo werd getraind door zijn vader, een beroemd schilder in de typische late Gotische stijl, en nam het atelier waarschijnlijk rond 1400 over. Een aantal van de werken die aan eerder aan zijn vader werden toegeschreven, worden nu aan Bicci di Lorenzo toegeschreven, en het vroege werk van Bicci di Lorenzo is sterk beïnvloed door het trecento werk van zijn vader. Later incorporeerde hij, onder invloed van vernieuwende tijdgenoten zoals Lorenzo Mona, Gentile da Fabriano, Masolino en Fra Angelica, meer vitaliteit en realisme in zijn werken. Het atelier van Bicci di Lorenzo groeide uit tot een van de meest productieve van heel Florence tussen de late 14e en eerste helft van de 15e eeuw. Rond 1440 nam de zoon van Bicci, Neri di Bicci (1418-1491), het atelier over. In de ‘Le Vite’ van Vasari (1550) wordt Bicci di Lorenzo genoemd, als zoon van Lorenzo di Bicci. Vasari duidt foutief Neri aan als broer van Bicci, in plaats van als zijn vader.